Oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 385[1] § 1 k.c.), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy.
Uchwała zapadła w odpowiedzi na następujące zapytanie Rzecznika Finansowego:
Czy na podstawie art. 385[1] i 385[2] ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 Nr 16 poz. 93 ze zm.; dalej: kc.), badanie, w kontroli incydentalnej, przesłanek zgodności z dobrymi obyczajami i rażącego naruszenia interesów konsumenta – a więc nieuczciwego (abuzywnego) charakteru postanowienia (warunku) umowy – dokonywane jest według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej normatywną treść, uwzględniając okoliczności jej zawarcia oraz z odniesieniem, w momencie jej zawarcia do innych warunków tej umowy lub innej umowy, od której ta jest zależna, czy też ocena ta dokonywana jest z uwzględnieniem sposobu stosowania (wykonywania) badanego postanowienia i umowy praktyce w okresie od daty jej zawarcia do chwili wyrokowania?
Uchwała w sposób jednoznaczny przesądza, że na ważność klauzul abuzywnych nie ma wpływu to, że nie były one stosowane w praktyce.
A na okoliczność tą zwykle powołują się instytucje finansowe w sporach z dotyczących kredytów frankowych oraz UFK.
